شمال نیوز:  نمی‌دانم به چه دلایلی این روز به اصرار و پیگیری پیشکسوتان و علاقه مندان جامعه روابط‌عمومی ایران به روز روابط عمومی و ارتباطات ( public relations ) نامگذاری شد.؟!؟!. چرا که روز جهانی مخابرات یک موضوع سخت افزاری است و روز روابط عمومی یک موضوع نرم افزاری یا مغزافزاری است . اینکه در کشور ما بایستی حتما و الزاما یک روز یا یک هفته بنام روابط عمومی و ارتباطات نامگذاری شود هیچ شکی نیست و بسیار هم ضروری است . اما اینکه چرا این روز باید مصادف با 17 می ( روز جهانی مخابرات) باشد ؛ شاید نیاز به بحث و بررسی و کنکاش بیشتری دارد.
 

به نظر میرسد روز جهانی مخابرات ؛ به جهت فنی مربوط می‌شود به ارتباطاتی که از طریق نامه ؛ تلگراف ؛ تلفن و... ( همان وزارت پست و تلگراف و تلفن سابق) ایجاد می‌شود که نوعا از راه دور و غیر حضوری است در حالی که روابط عمومی و ارتباطات ؛ ناظر بر تعامل چهره به چهره و مناسبات انسانی فردی و اجتماعی رو در رو و زنده است . در گذشته نه چندان دور ؛ ما دارای وزارت پست و تلگراف و تلفن بودیم که بدلیل پیشرفت تکنولوژی ؛ پیدایش ماهواره ؛ موبایل و اینترنت ؛ لاجرم نام وزارتخانه مزبور را مثلا به روز رسانی کردیم که تبدیل شد به وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات که معادل انگلیسی آن می‌شود وزارت ( ICT ) یا :

همانگونه که از نام این وزارتخانه مستفاد می‌شود وزارت ارتباطات یعنی وزارتخانه ای که کار همان پست و تلگراف وتلفن را با ورژن جدید و تغییر شکل یافته یا ارتقاء یافته آن انجام می‌دهد و روشن است که در اینجا مراد و مقصود از ارتباطات (communications) همانا ابزارها و تجهیزات و سخت افزار است حال آنکه مقصود از ارتباطات در علوم انسانی ؛ ناظر بر روابط و مناسبات و تعاملات فردی و اجتماعی است که البته می‌تواند با استفاده از همان سخت افزارها و... نیز صورت گیرد.
 
بگذریم

چه روز جهانی مخابرات ( communications) را روز مخابرات بنامیم یا روز روابط عمومی و ارتباطات؛ چیزی از ارزشهای روابط عمومی کم نمی‌کند. برای اهالی روابط عمومی در وهله اول مهم این بوده که یک روز در تقویم به نامشان باشد. در واقع آنان به مرگ گرفتند که دست اندرکاران به تب راضی شوند. اما حالا که 27 اردیبهشت به روز روابط عمومی و ارتباطات نامگذاری شده می‌بایست دولتمردان؛ فعالیت‌ها و برنامه ها و اقداماتی درخور و در شأن این روز مهم انجام دهند که متاسفانه هیچ دولتی در طول چهل سال گذشته آنطور که باید و شاید ؛ حق و حقوق روابط عمومی را ادا نکرده اند.

 

آنقدرها که در ادارات و سازمانها ؛ امور مالی و امور اداری و.... را عزت و احترام میکنیم به روابط عمومی اهمیتی شایان توجه نداده ایم و این نقیصه و عدم توجه باعث شده دولت‌ها همواره در تنویر افکار عمومی ؛ اطلاع رسانی و پاسخگویی و... با مردم دچار چالش‌های اساسی باشند.

 
حقیقت آن است که روابط عمومی؛ دغدغه مدیران ما نیست؛ چون جنس آنرا درک نکرده و به تاثیرات جادویی و شگفت انگیز آن در راه موفقیت سازمانی پی نبرده اند. دولت‌ های ما همواره میراث دار انواع و اقسام مشکلات؛ گرفتاریها؛ نقایص؛ کارهای نیمه کاره و اشتباهات دولت های قبل از خود بوده اند فلذا درگیر بودن با مسائل و مشکلات ریز و درشت داخلی و خارجی هیچ گاه اجازه نداده که بطور اساسی و بنیادین به موضوع روابط عمومی پرداخته شود و این امر سبب شده تا به روابط عمومی به یک موضوع دست چندم و کم اولویت نگریسته شود.
 

دلیل این مدعا وضعیت غم انگیز روابط عمومی در سازمانهای ما از حیث انتصابات؛ بودجه؛ اختیارات؛ پرسنل و میزان اعتمادی است که به آنها داریم. در هر حال ؛ متولی و صاحب کار اصلی روابط عمومی ؛ دولت است و هر آنچه که مربوط به ضعف و نقصان و اشکالات روابط عمومی هاست مستقیما متوجه دولت میباشد.

 
 روابط عمومی به عنوان هنر هشتم جزو مشاغل سخت و در عین حال پردرآمد در جهان مدرن محسوب می‌شود و آژانسها و شرکت‌های روابط عمومی نقش بسیار مهمی را خصوصا در مقوله انتخابات ایفا می‌کنند. اما در کشور ما در مقام و منزلت بی توجهی دولت‌ها نسبت به روابط عمومی همین بس که "" کله پزها "" اتحادیه و صنف و سندیکا و متولی دارند اما با کمال تاسف و تاثر شدید؛ روابط عمومی ها هیچ ملجأ و پناهگاه و صنفی قانونی و تاثیرگذار و قدرتمند و محل رجوع ندارند. تو خود حدیت مفصل بخوان از این مجمل. بنابراین به همین مناسبت از دولتمردان می‌خواهیم که لطفا حق و حقوق روابط عمومی را ادا نمایند. چرا که روابط عمومی دار و ندار سازمان است. همین.

حسن خسروی/ مدرس دانشگاه و مولف کتاب روابط عمومی و ارتباطات